«تا خدا نخواهد هیچ اتفاقی نمی افته. همه ی هستی و نیستی با قدرت الهی است. نگران نباشید ما پیروزیم.»
این حرف های ایرج بود، زمانی که گفتم: «مواظب جانت باش.»
شوقش برای انقلاب زیاد بود. زمانی که تظاهرات به اوج رسیده بود، با هم در تظاهرات شرکت می کردیم.(1)

پی‌نوشت‌ها:
1- می خواهم حنظله شوم، ص 262.

به درس علاقه زیادی داشت. شرکت در تظاهرات علیه رژیم شاه و پخش اعلامیه را هم کنار آن انجام می داد. یک روز از سر کار به خانه آمدم در حیاط، محمود را دیدم. به او گفتم: «شال و کلاه کردی. خیره ان شاء الله. کجا؟»
سلام کرد و خندید بعد به من گفت: «بابا درس هایم رو خواندم، به مادر هم کمک کردم. می خوام به مسجد برم تا پرچم ها رو برای تظاهرات فردا آماده کنیم. یک تعداد اعلامیه را هم باید پخش کنیم.»
به او گفتم: «هرکاری می کنی به درس ات برس خدا به همرات.»(1)

پی‌نوشت‌ها:
1- حدیث شهود، ص 68.
 

از آن زمان که شهید ردانی پور در اوج جوانی بود، صدای ضبط شده ی امام خمینی (ره) را شبانه گوش می داد و جرقه های شادی در چشمانش برق می زد و مادر عباس، سجاده ی خود را پهن نموده و به این که خداوند چنین پسری به او بخشیده، سجده ی شکر به جا می آورد. سخنرانی ضدّ رژیم آن بزرگوار در مدرسه با آن سنّ کم و تعقیب ساواک و یورش به خانه ی او حاکی از احساس رسالتی بس عظیم در آن برهه از زمان بود.(1)

پی‌نوشت‌ها:
1- تا خط آتش، صص 27- 26.

من و برادرم در مدرسه راهنمایی مشکانی درس می خواندیم. مبارزات مردم با شاه برای پیروزی انقلاب ادامه داشت. عباس اولین کسی بود که در مدرسه عکس شاه ملعون را از صفحه ی اول کتابش پاره کرد. به او اعتراض کردم و گفتم: «هنوز که چیزی مشخص نشده است». گفت: «بگذار اولین کسی که پاره پاره شدن حکومت را اعلام می کند من باشم. بگذار هر کاری که خواستند انجام دهند.»(1)

پی‌نوشت‌ها:
1- گامی به آسمان، ص 31.

فرزند دلبندم با شور انقلابی همراه برادران و دوستانش شب به راه می افتادند و با مربا اعلامیه را می چسباندند. او ده ساله بود که این حرکت انقلابی را انجام می داد. گرچه خودم نیز در این مبارزه مشارکت می کردم و باکی نداشتم، اما زمانی که بچه ها می رفتند، ترس وجودم را می گرفت و نگران بودم. آن ها ساک ساک اعلامیه می بردند و چون تهیه ی چسب از مغازه ممکن نبود و یا با خطر جدی همراه بود، از مربا جهت به دیوار چسباندن آن کمک می گرفتند. علاوه بر اعلامیه، رساله امام خمینی نیز توزیع و پخش می شد.(1).

پی‌نوشت‌ها:
1- سفیران عشق، ص 181.

علی سهم شایسته ای در مبارزه با طاغوت در محل زندگی خود داشت. شب که از شهر آمده بود، روی تانک نوشته بود «مرگ بر شاه».
پدر آن بزرگوار می افزاید: «دیوارها هم تنفر مردم را از حکومت ستم و تباهی منعکس می کرد و نوشته های «مرگ بر شاه» که توسط فرزندم صورت گرفت، به منظر بینندگان می گذشت. فردای آن روز مأمورین در جستجوی یافتن او تا کنج منزلمان را بازرسی کردند. اما به لطف الهی در منزل نبود و از گزند آنان در امان ماند.»(1)

پی‌نوشت‌ها:
1- سفیران عشق، ص 153.

قبل از به ثمر نشستن درخت انقلاب، فکری که توسط ناصر ارائه شده بود، این بود که نوعی باروت بسازیم که بدون نور و قابل استفاده در شب باشد. با عملیاتی که به اتفاق چند تن از دوستان انجام شد، مواد اولیه از قبیل فسفر، گوگرد و... را تهیه کردیم. یادم هست در روستای سعد، ناصر خانه ای داشت و ما آن را مقرّ فعالیتهای خود قرار دادیم. در آن خانه کوکتل مولوتف می ساختیم و در خارج از روستا مواد را امتحان می کردیم. در مواردی که پیش آمد، سعی کردیم از این مواد آتش زا به نفع انقلاب و در جهت مثبت استفاده شود.

نوار بیانات حضرت امام را تهیه می کردیم، آن را در خانه گوش می دادیم و به اتفاق ناصر با توجه به امکانات و تدارکاتی که داشتیم در رابطه با انقلاب اسلامی کارهایی را انجام می دادیم، از قبیل شعارنویسی روی کاغذ، تکثیر آن توسط دست و تکثیر اعلامیه های حضرت امام و پخش آنها در بین مردم.(1)

پی‌نوشت‌ها:
1- همیشه بمان، صص 12و 34.